Warszawa zawsze słynęła z wielu utalentowanych gwiazd literatury. Zasłynęli oni z niepowtarzalnego stylu autorskiego, a w swoich utworach pokazywali Warszawę oczami zwykłych ludzi, poruszając aktualne i społeczne problemy. Pisarz Stefan Wiechecki często nazywany był „Homerem warszawskich ulic”, ponieważ jego proza przepełniona była złą satyrą i klimatem zwykłych miejskich ulic stolicy, gdzie mieszkają zmęczeni ciężką pracą ludzie. Czytaj dalej na stronie warsawski.eu.
Fakty z jego biografii i początki kariery literackiej
Stefan Wiechecki (później używał pseudonimu Wiech) urodził się 10 sierpnia 1896 roku w Warszawie. Niewiele wiadomo o dzieciństwie pisarza. Badacze jego twórczości wspominają jedynie, że od najmłodszych lat Stefan interesował się kulturą Polski i folklorem rodzinnego miasta, czemu później poświęcił niemal całe swoje życie. Choć początkowo zawód Stefana Wiecheckiego nie był w żaden sposób związany z twórczością.
Pisarz był z wykształcenia prawnikiem, więc przez długi czas zajmował się sprawami sądowymi w przedwojennej Warszawie, a później został reporterem sądowym. Można powiedzieć, że właśnie to skłoniło Stefana do pisania o ludziach. Codziennie w pracy w sądzie widział i słyszał żywe historie świadków, przestępców i ofiar, a także widział, jak na jego oczach dzieje się samo życie – takie, jakie jest, bez upiększeń.
Po raz pierwszy jego opowiadania zostały opublikowane w ówczesnych gazetach warszawskich. Publikowane były w “Kurierze Warszawskim”, “Kurierze Czerwonym” i “Expressie Porannym”. W swoich utworach opowiadał czytelnikowi o zwykłym życiu zwykłych ludzi. Bohaterami jego opowiadań byli mieszkańcy biednych i melancholijnych dzielnic Warszawy – Pragi, Woli, Targówka. Ciężko pracowali, byli bywalcami warszawskich sklepów i bazarów, właścicielami małych kawiarenek, ulicznymi muzykami i nieudanymi aktorami. Mimo niezbyt wesołej sytuacji życiowej kochali swoje miasto i wierzyli w coś jasnego. W bohaterach Stefana Wiecheckiego mógł rozpoznać się każdy obywatel, dlatego opowiadania pisarza wywołały poruszenie wśród ludności i stały się bardzo popularne.
Osobliwości twórczości Stefana Wiecheckiego i jego życie w czasie wojny
W swoich utworach Wiech często posługiwał się nie tylko polską mową potoczną ze wszystkimi jej osobliwościami, ale także dialektami robotniczych dzielnic Warszawy, gdyż większość jego bohaterów stamtąd pochodziła. Było to dziwne i bardzo barwne połączenie slangu zawodowego, żargonu złodziejskiego, słownictwa potocznego i rzadkich słów prowincjonalnych. Ta kombinacja nadawała opowiadaniom Stefana niepowtarzalny smak i humor, a także wielokrotnie stawała się przedmiotem badań językoznawców.
W czasie wojny Stefan pozostał w Warszawie, sprzedając słodycze w cukierni na Pradze i wspierając mieszkańców inspirującymi opowieściami. Odmówił współpracy z nazistami i pisania do „przywróconej” niemieckiej gazety w Warszawie, “Nowego Kuriera Warszawskiego”, więc publikował się w piśmie wojennym grupy “Róg”.
Pierwszą i jedyną większą publikacją Wiecha w powojennej Polsce była „Café »Pod Minogą«”. Dzieło to stało się częścią bogatej polskiej kultury i zostało przetłumaczone na wiele języków.