Wybitny polski kompozytor F. Chopin na zawsze zapisał się w historii muzyki światowej. Utalentowany pianista od wczesnego dzieciństwa lubił muzykę i poświęcił jej całe swoje życie, pozostawiając niedoścignione dzieła sztuki jako pamiątkę dla potomnych – pisze warsawski.eu.
Dzieciństwo F. Chopina
Przyszły kompozytor urodził się 1 marca 1810 roku pod Warszawą. Ojciec Fryderyka, Mikołaj Chopin, był z pochodzenia Francuzem, ale w młodości przeniósł się do Polski. Mężczyzna pracował jako starosta w dobrach miejscowego hrabiego, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Justynę Krzyżanowską.
Matka Fryderyka była kobietą niezwykle wykształconą, biegle władającą językami i grającą na pianinie. Oprócz chłopca rodzina wychowała jeszcze 3 córki. To właśnie z najstarszą siostrą Ludwiką Fryderyk nawiązał serdeczne stosunki, a ona została jego pierwszą nauczycielką gry na fortepianie.
Po urodzeniu Fryderyka rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie jego ojcu udało się dostać pracę nauczyciela języka niemieckiego i francuskiego w Liceum Warszawskim. Wykształcenie obojga rodziców wywierało ogromny wpływ na rozwój wszystkich dzieci w tej nieprzeciętnej rodzinie.
Od dzieciństwa Fryderyk dorastał jako bardzo wrażliwe dziecko. Mógł wybuchnąć płaczem, jeśli był głęboko poruszony melodią. Warto dodać, że chłopiec wykazywał talent nie tylko muzyczny, ale także rysunkowy, miał dobrze rozwinięty kunszt.
Fryderyk rozpoczął naukę gry na fortepianie w wieku 6 lat. Co ciekawe, jako dziecko chłopiec lubił bawić się w całkowitej ciemności. Pozwalało mu to na inspirację. Kompozytor nie porzucił tego zwyczaju przez całe życie.
Ogromny wpływ na rozwój talentu chłopca miał jego nauczyciel Wojciech Żywny. Swoje nauczanie oparł na dziełach słynnych klasyków wiedeńskich oraz wybitnego kompozytora Johanna Bacha. To właśnie te kompozycje stały się ulubionymi w twórczości F. Chopina.
Następnie W. Żywny odmówił nauczania chłopca, gdyż jego umiejętności muzyczne w pełni odpowiadały poziomowi doświadczonego i dojrzałego pianisty. Dlatego w 1822 roku Fryderyk rozpoczął naukę u polskiego kompozytora Józefa Elsnera, który jako pierwszy nazwał swojego ucznia muzycznym geniuszem.
W domu Chopinów często gościli przedstawiciele polskiej inteligencji, w tym kompozytorzy, pisarze i poeci. Miało to znaczący wpływ na rozwój duchowy młodego Fryderyka.
Pierwszy debiut kompozytorski
F. Chopin napisał swoje pierwsze utwory – 2 polonezy – w wieku 7 lat. 2 lata później chłopiec z powodzeniem zadebiutował jako performer na arystokratycznych salonach Warszawy. Utalentowanemu kompozytorowi patronował książę Antoni Radziwiłł, który opłacał także jego studia i podróże do Europy.
W 1826 roku F. Chopin wstąpił do konserwatorium, gdzie studiował kompozycję. W tym czasie miał już tytuł doświadczonego pianisty wirtuoza. Podczas studiów w konserwatorium kompozytor napisał pierwszą sonatę i wariacje na fortepian i orkiestrę do opery Mozarta Don Giovanni. W tym okresie w jego twórczości pojawiło się również kilka dramatów.
Po ukończeniu konserwatorium F. Chopin i jego przyjaciele postanowili wyjechać do Wiednia. Opieka polskiej szlachty pozwoliła młodym ludziom przebić się do arystokratycznych kręgów miasta. Dzięki temu 11 sierpnia 1829 roku na scenie wiedeńskiego Kärntnertortheater odbył się pierwszy koncert kompozytora. Publiczność wiedeńska ciepło i z zachwytem przyjęła występ młodego wirtuoza. Szczególną popularność zyskała kompozycja na temat ludowy „Chmiel”.
Podczas pobytu w Wiedniu F. Chopin poznał swoją pierwszą miłość – Konstancję Gładkowską. Lekkie i jasne uczucia stanowiły podstawę utworu „Życzenie”.
Przeprowadzka z rodzimej Polski
F. Chopin szybko zyskał przychylność w Europie. Jego koncerty zawsze cieszyły się dużą popularnością. Swego czasu twórczość młodego kompozytora podziwiali tak wybitni muzycy, jak Ferenc Liszt i Robert Schumann.
Jednak w czasie aktywnego tournée F. Chopina po krajach europejskich w jego ojczyźnie wybuchł bunt. Polacy sprzeciwiali się uciskowi Imperium Rosyjskiego. Protesty ludności trwały przez 2 lata.
W 1831 roku Rosji udało się stłumić powstanie. Następnie władze okupacyjne zaczęły wprowadzać jeszcze surowsze warunki dla miejscowej ludności. W tych okolicznościach powrót F. Chopina do domu stał się niemożliwy, bowiem kompozytor zawsze opowiadał się za niepodległością Polski.
Upadkowi oblężenia Warszawy kompozytor poświęcił swoją “Etiudę c-moll” lub jak ją inaczej nazywano “Etiudę Rewolucyjną”. Tragiczne wydarzenia w jego ojczyźnie wpłynęły bezpośrednio na twórczość F. Chopina. Zdecydował się zostać w Paryżu, który opuszczał tylko na czas tournée. Niestety, utalentowany kompozytor już nigdy nie zobaczył swojej rodzinnej Polski. Ostatnie dni spędził we Francji.
Polonez F. Chopina
W twórczości kompozytora jest wiele dzieł wybitnych, ale centralne miejsce wśród nich zajmuje „Polonez”. Fryderyk Chopin od dawna miał pomysł napisania utworu koncertowego ze wstępem. Realizację swojego pomysłu rozpoczął od „Poloneza”, zamierzając później dodać wstęp.
Wiadomo, że kompozytor stworzył „Poloneza” w latach 1830-1831. F. Chopin napisał wstęp do „Andante spianato” dopiero 5 lat później, po czym utwór zyskał formę, którą znamy dzisiaj.
Należy zauważyć, że introdukcja ma charakter nokturnowy, w rzeczywistości cieniuje „Poloneza” nutami o charakterze heroicznym. Kompozytor lubił wykonywać na koncertach „Andante spianato” jako osobne dzieło sztuki muzycznej.
Choroba i ostatnie lata życia w Paryżu
Rewolucja lipcowa w 1930 roku wpłynęła na świadomość obywatelską mieszkańców Paryża. W szczególności idea niepodległości Polski spotkała się z odzewem w stolicy Francji.
Dlatego gdy F. Chopin przeniósł się do miasta, szybko znalazł wsparcie i pomoc wśród swoich nowych przyjaciół. Kompozytorowi udało się zaprzyjaźnić ze znanymi postaciami kultury tamtych czasów: Victorem Hugo, Heinrichem Heinem, Vincenzo Bellinim i Francois Fetisem.
Jednak F. Chopin nie mógł zapomnieć o swojej ojczyźnie i nieustannie za nią tęsknił. Chciał też wziąć udział w walce swojego narodu, ale nie wiedział, jak to wcielić w życie.
To właśnie we Francji kompozytor zaczął udzielać prywatnych lekcji gry na fortepianie. F. Chopin ze względu na pogarszający się stan zdrowia nie mógł tak aktywnie koncertować jak wcześniej. Udało mu się jednak stać niezwykłą postacią we francuskich kręgach arystokratycznych.
Wiosną 1936 roku choroba zaczęła szybko postępować. U kompozytora zdiagnozowano chorobę płuc, najprawdopodobniej chorował na gruźlicę. F. Chopin całkowicie zrezygnował z występów w dużych salach i zaczął pisać utwory na fortepian.
Na jednym z przyjęć F. Chopin poznał swoją przyszłą żonę, pisarkę Amantine Aurorę Dudevant, która pisała pod pseudonimem Georges Sand. Para pozostawała małżeństwem ponad 10 lat.
W 1848 roku kompozytor odbył ostatnie tournée po Wyspach Brytyjskich. Niestety, szkocka pogoda nie miała zbyt pozytywnego wpływu na i tak już kruche zdrowie F. Chopina. Pianista wrócił do Paryża, gdzie z powodu ataków kaszlu prawie nie wychodził z domu. Jednak kompozytor nadal uczył studentów gry na fortepianie.
17 października 1849 roku serce F. Chopina zatrzymało się. Miał zaledwie 39 lat. W ciągu jednego dnia świat stracił prawdziwego muzycznego geniusza. Kompozytor został pochowany na francuskim cmentarzu Père Lachaise, serce F. Chopina spoczywa w jego ojczyźnie – w kościele św. Krzyża pod Warszawą.