Każdy, kto interesuje się polską filmografią i teatrem, z pewnością słyszał nazwisko wybitnej I. Eichlerówny. I. Eichlerówna była wybitną warszawska aktorką, nazywano ją często polską Eleonorą Duse. Stała się prawdziwym symbolem, rewolucjonistką i cennym skarbem polskiego kina i teatru. Jej droga twórcza była zarówno złożona, jak i piękna, wypełniona wieloma wydarzeniami, wzlotami i upadkami. I. Eichlerówna była podziwiana na całym świecie, stała się doskonałym wzorem do naśladowania – pisze warsawski.eu. Dlatego proponujemy zanurzyć się w twórczy świat I. Eichlerówny i poznać historię sukcesu wybitnej polskiej aktorki z Warszawy.
Wczesne lata i pierwsze doświadczenia aktorskie
I. Eichlerówna urodziła się 19 kwietnia 1908 roku w Warszawie. Przyszła aktorka początkowo uczyła się w Gimnazjum Janiny Tymińskiej, później wstąpiła do jednej z najbardziej prestiżowych placówek edukacyjnych – Gimnazjum Marii Konopnickiej. To właśnie w latach szkolnych Irena po raz pierwszy zetknęła się z teatrem i spróbowała swoich sił jako aktorka.
Aktywnie występowała w szkolnych przedstawieniach, bardzo szybko pojawiła się na scenie szkoły teatralnej przy stołecznym Konserwatorium Muzycznym. Nauczyciele zauważyli wyjątkowy talent aktorki, kiedy jeszcze była dzieckiem. Jej niezwykła wyobraźnia i charyzma podbiły nawet najbardziej wymagających krytyków tamtych czasów. Już w 1929 roku I. Eichlerówna zwróciła na siebie uwagę, ponieważ jej gra aktorska i sukcesy w sztuce teatralnej nie pozostawiały obojętnymi zarówno publiczności, jak i znanych pracowników teatru.
W 1929 roku Irena zadebiutowała na arenie międzynarodowej: grała w Wilnie, gdzie mieszkała przez następne 2 lata. Jej popularność szybko rosła, ponieważ aktorka posiadała wyjątkowy talent i grała różnorodne role, z którymi nie mogli sobie poradzić nawet profesjonaliści tamtych czasów.
I. Eichlerówna w dość młodym wieku grała niezwykle poważne role i doskonale sobie z tym radziła. Młoda aktorka zrobiła prawdziwą furorę podczas spektaklu „Broadway”, wcielając się w rolę Katie Pearl. Od tego momentu jej nazwisko nabrało nowych barw, aktorka była zapraszana do najbardziej prestiżowych teatrów w Polsce, a ówcześni krytycy opisywali wyłącznie pozytywne wrażenia, które pozostawiały jej występy.
Po udanych debiutach za granicą Irena wróciła do rodzinnej Polski, gdzie jej kariera rozwijała się błyskawicznie. Niesamowity sukces zawdzięcza niezrównanemu talentowi i miłości do swojej pracy.
W 1933 roku specjalnie dla I. Eichlerówny napisano sztukę „Fräulein Doktor”, w której grała niemiecką szpieg Annę Lesser. To nowe doświadczenie aktorki zostało docenione przez publiczność i najbardziej znanych reżyserów.
Niezrównany talent aktorki: jaki jest sekret fenomenu I. Eichlerówny?
Wielu badaczy sztuki zastanawia się nad tym, w jaki sposób aktorstwo może przyciągać, a nawet zakochiwać w siebie publiczność. Przykładem tego jest twórczość I. Eichlerówny, w której talent aktorski, wyjątkowy głos, charyzma, czarujący wygląd, oryginalny styl i miłość do sceny łączyły się harmonijnie. Jej występy nie były jak inne: aktorka miała wyjątkowe maniery i własny styl aktorski. Dzięki temu udało jej się nadawać swoim bohaterom ekspresyjne interpretacje.
Docenić należy również kunszt Ireny: mimo młodego wieku potrafiła zagrać dojrzałe postacie i wyraźnie oddać cechy charakteru każdej z nich. Można było odnieść wrażenie, że I. Eichlerówna to nie jedna osoba, ale wiele twarzy, które naturalnie pasują do każdej roli. Warto zauważyć, że teatralne interpretacje Ireny często przewyższały literacki pierwowzór. Aktorka była tak pochłonięta swoją rolą, że obdarzała swoich bohaterów nowymi cechami, które były trafione.
I. Eichlerówna wybierała postacie, które jej się podobały. Tylko w ten sposób była w stanie wczuć się w każdą rolę i przekazać wewnętrzny świat bohatera na scenie. Dlatego spektakle z udziałem I. Eichlerówny zawsze wywoływały prawdziwą burzę emocji.
Twórczość aktorki i II wojna światowa
Twórczość I. Eichlerówny była ściśle związana z Warszawą od 1934 roku do wybuchu II wojny światowej. W tym czasie aktorka mieszkała i pracowała w stolicy. Pracowała w Teatrze Polskim, później w Teatrze Narodowym. Występowała na różnych warszawskich scenach, a także aktywnie odwiedzała inne miasta. Szczególne uznanie I. Eichlerówna zdobyła po występach we Lwowie.
Na początku II wojny światowej aktorka wyjechała do Rumunii, do Bukaresztu. Tam współpracowała z Teatrem Warszawskim, który organizował przedstawienia dla Polaków zmuszonych przez wojnę do opuszczenia ojczyzny. Podczas II wojny światowej I. Eichlerówna aktywnie działała na rzecz osób przymusowo ewakuowanych w wielu miastach i krajach. W szczególności w 1940 roku grała w teatrze w Paryżu.
Z Francji, już pod nowym nazwiskiem Stypińska, I. Eichlerówna przeniosła się do Brazylii, gdzie zadebiutowała w radiu i kontynuowała działalność teatralną. Nawet poza granicami Polski I. Eichlerówna odnosiła ogromne sukcesy: jej talent był doceniany w każdym kraju, w którym występowała. Mimo wielkich perspektyw za granicą I. Eichlerówna postanowiła wrócić do Warszawy i kontynuować pracę w stolicy Polski.
Irena wróciła do Warszawy w 1948 roku. W stolicy zaczęła współpracować z odnoszącymi sukcesy reżyserami i aktorami. W okresie powojennym popularność I. Eichlerówny nie osłabła. Każda jej nowa rola była znaczącym wydarzeniem w skali kraju. Nie brakowało też przeciwników twórczości aktorki, którzy uważali jej grę za „przestarzałą” i „nieaktualną”. Jednak nadal zaskakiwała publiczność swoim wyjątkowym stylem.
I. Eichlerówna i kino
I. Eichlerówna pokazała swój talent w nowym dla niej gatunku – w kinie. Zagrała w 4 polskich filmach, a w 3 spośród nich była główną bohaterką. Po raz pierwszy pojawiła się na ekranie w 1933 roku, kiedy to ukazał się film „Wyrok życia”, w którym główną rolę – prokuratora Krystyny – zagrała Irena. Po premierze debiutanckiego filmu wielbiciele twórczości Ireny przekonali się, jak bardzo kamera ją kocha.
Już 3 lata później Irena ponownie została zaproszona do filmu. W 1936 roku znów zagrała główną rolę w filmie „Róża” w reżyserii Józefa Lejtesa. Choć sam film nie zyskał popularności wśród widzów, udział I. Eichlerówny, która była wówczas znaną i odnoszącą sukcesy aktorką, zwrócił na niego uwagę.
Po „Róży” Irena wróciła ponownie do kina w 1948 roku. Następnie ukazał się film „Powrót”, w którym zagrała główną rolę Elżbiety Gruszeckiej. Ostatnia filmowa rola I. Eichlerówny miała miejsce w 1966 roku w filmie „Szyfry” wybitnego reżysera Wojciecha Jerzego Hasa. Grała w nim Zofię, żonę głównego bohatera.
Mimo niewielkiego udziału w polskim kinie, I. Eichlerówna jest uznawana za jedną z najlepszych polskich aktorek wszechczasów.
Najczęściej nagradzana aktorka w Polsce
Talent I. Eichlerówny pozwolił jej osiągnąć niespotykane dotąd wyżyny. Dlatego aktorka została nagrodzona szeregiem nagród, które były dowodem na to, że jej fenomen jest absolutnie wyjątkowy i wartościowy. W 1952 roku I. Eichlerówna otrzymała pierwsze prestiżowe odznaczenie – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W 1955 roku Irena otrzymała Medal 10-lecia Polski Ludowej za osiągnięcia aktorskie.
Już 4 lata później aktorka została uhonorowana Orderem Sztandaru Pracy I klasy, ponownie została nagrodzona w 1963 roku. Od tego czasu lista jej nagród szybko się wydłużała. I. Eichlerówna otrzymała jedną z najbardziej prestiżowych nagród w 1977 roku. Była to nagroda ministra kultury i sztuki I stopnia za wybitne osiągnięcia w dziedzinie aktorstwa. Wielu znanych aktorów tamtych czasów marzyło o uzyskaniu tej nagrody, jednak otrzymać ją mogli tylko najlepsi z najlepszych.
W 1981 roku aktorka otrzymała nagrodę m.st. Warszawy, po czym została honorowym mieszkańcem miasta.
Sława I. Eichlerówny nie słabła przez lata. Jej droga twórcza i talent są najlepszym przykładem do naśladowania. Pamięć o aktorce będzie żyła wiecznie nie tylko w filmach i sztukach teatralnych, ale także na kartach historii polskiej kultury.